Rozdział 3.

Lize, kocham Cię XD Ty mój kaloszu do pary *_____*

Kocham też Szatanu.
Kocham Sumi.
Kocham Mikaelę, dziękuję za kartkę ;*
To to jest dla Was :3

Blue niepewnie uchyliła drzwi i od razu w cienkiej szczelinie między futryną pojawiły się czarne oczy jej przyjaciółki.

– Blue – powiedziała Anna najspokojniej, jak umiała. – Alice dziś nie przyjdzie.

Blondynka zmroziła Annę wzrokiem, która bacznie przyglądała się zamianom nastroju drugiej dziewczyny. Widząc, że w miarę dobrze idzie jej przyswajanie informacji, kontynuowała:

– Ale jest jej brat, Dede… – słysząc chrząknięcie z tyłu, szybko poprawiła swój błąd. – To znaczy Jeff… Eeem, albo Izzy…

– Cokolwiek – wtrącił chłopak.

Blue, słysząc ton chłopaka od razu szeroko się uśmiechnęła i wyszła z łazienki, nieomal nokautując drzwiami swoją przyjaciółkę.

– Może być – gdy blondynka to mówiła, uśmiech cały czas nie schodził z jej twarzy. Uściskała skołowaną Ann i praktycznie wypchnęła za drzwi wejściowe. – Papa! – wykrzyknęła, po czym zatrzasnęła za dziewczyną z hukiem drzwi, zostając sam na sam z Izzy’m, który zaczynał się bać.

– Jesteś może głodny?

– Emm.. w sumie – zastanowił się chwilę. Nic nie jadł od dobrych trzech dni, bo i po co, gdy czas na przygotowywanie jedzenia można przeznaczyć na coś o wiele ciekawszego, jak grzanie hery lub opróżnianie butelek? Co ja tu właściwie, kurwa, robię?, pytał sam siebie, po czym wzruszył ramionami i dał zaciągnąć się do kuchni, gdzie drobna dziewczyna usadziła go na stołku i postawiła talerz
z kanapkami z dżemem. Nawiasem mówiąc, był to raczej dżem z kanapką.

– Dzięki – mruknął, wsadzając sobie pierwszą do otworu paszczowego. Blue skubała jedzenie i bacznie przyglądała się chłopakowi, którego oczywiście rozpoznała od razu.

W kuchni, która była o niebo lepiej oświetlona niż korytarz czy sypialnia, dało zauważyć się parę ciekawych szczegółów w wyglądznie chłopaka. Jego włosy były czarne, jednak z granatowym (a może nawet fioletowawym?) poblaskiem. Na szczęce, z lewej strony, miał pieprzyk, a w lewym skrzydełku nosa niewielki kolczyk. Przesunęła wzrokiem po jego silnych ramionach i klacie, której walory uwydatniał czarny, obcisły T-shirt. Wróciła do jego twarzy i czarnych oczu, które od dłuższej chwili się jej przypatrywały.
Izzy był zaciekawiony tą małą osóbką, która tak bezczelnie mu się przyglądała. Ale zamiast wyjść, jak to miał w takich przypadkach
w zwyczaju, został – coś w niej było, co nie pozwalało mu jej zwyczajnie olać.
Może to, jak w jej włosach odbijały się świetlne refleksy. Albo to znamię w kąciku oka o wielkości pestki jabłka. Była taka zwyczajna ale jednocześnie… niezwyczajna. Brawo, świetna logika, pomyślał chłopak z przekąsem.
Blue była zgrabna, a barka jakiś nieziemsko wielkich piersi nie zmieniał faktu, że była atrakcyjna dla gitarzysty. A to nie wróżyło dobrze. Od dziewczyny biła taka pewność siebie, roztaczała wokoło aurę, która przyciągała go niczym ziemskie przyciąganie. A jej oczy… jej oczy miały kolor niczym błękitny ocean.

Izzy wciągnął głęboko powietrze przez nos i szybko odwrócił wzrok, po czym wbił go w talerz, na którym ostały się tylko okruszki.

– Pójdziemy na spacer?

Chłopak drgnął na dźwięk głosu dziewczyny, bowiem w pomieszczeniu panowała idealna cisza. Anna przed wyjściem wyłączyła radio i wszędzie było cicho.

- M-może później – powiedział. Sam nie wierzył, że się zająknął na początku. To były jakieś czary, bo jak to wytłumaczyć? Nigdy nie mówił na darmo, a jak już się odzywał, to zawsze był pewny tego, co mówi. Zawsze.

- Dzięki – mruknął i wstał od stołu. Poszedł do sypialni, jak najdalej od niej. Rozejrzał się po pomieszczeniu, w którym za sprawą zasłon panował półmrok. Gdzie nie gdzie leżały w nieładzie ubrania, łóżko było nie pościelone a w kącie pokoju coś wyraźnie śmierdziało. Izzy podszedł i zauważył, że smrodek unosił się z klatki, w której jakieś dwie futrzane kulki patrzyły się na niego wyłupiastymi oczami jak paciorki.

Stradlin wpatrywał się w świnki morskie tak usilnie, że nie zauważył, kiedy Blue znalazła się obok niego. Ocknął się dopiero wtedy, gdy jeden z futrzaków znalazł się jakieś trzy cale od jego twarzy.

- To jest Kiwi – Blue praktycznie rzuciła małe, przerażone zwierzątko na klatę tego większego, równie  przerażonego zwierzątka. – A ten drugi kłak to Pusia, tyle że ona gryzie i jej nie wyjmuję.

Dziewczyna zbliżyła się do Jeffa i podrapała za uszkiem świnkę, na co ta zaburczała jak… jak… jak stary telefon.

- Jakie śmieszne – powiedział Izzy i zaśmiał się, jednak po chwili mina mu zrzedła, Blue za to rzuciła się na łóżko i zaczęła się turlać ze śmiechu. Chłopak odłożył zwierzaka do klatki, a ten szybko schował się w domku, pozostawiając czarnowłosego z dosyć mokrym prezentem na bluzce.

- Fuck – mruknął Izzy i popatrzył się z wyrzutem na ocierającą łezki z kącików oczy Blue. – Wiedziałaś, że to zrobi!

- Nie! – zaprzeczyła dziewczyna, energicznie kręcąc głową, przez co jasne loki zaczęły podskakiwać na wszystkie strony. – Po prostu twoja mina była bezcenna!

Jeff westchnął ciężko i zdjął zasikaną przez Kiwi bluzkę. Blue podeszła, wyjęła ubranie z jego rąk i poszła dorzucić do prania, po czym wstawiła pralkę. Wróciła do chłopaka, który wciąż stał w tym samym miejscu, nie wiedząc, co ma ze sobą zrobić. Blondynka popatrzyła się chwilę na jego umięśniony tors, który bez koszulki prezentował się o wile lepiej, i wyciągnęła ze stojącej przy drzwiach szafy dużą, luźną koszulkę w czarnym kolorze.

- Powinna pasować – powiedziała dziewczyna i ze smutkiem patrzyła, jak chłopak zakłada na siebie koszulkę. Była trochę za luźna, ale to mu nie przeszkadzało.

- Dzięki – mruknął.

Ten facet chyba umie tylko mruczeć, myślała Blue, a na głos powiedziała:
- To co robimy?

***KILKA GODZIN OGLĄDANIA TELEWIZJI I JEDZENIA KIŚLU PÓŹNIEJ***

- Izzyyyy – jęknęła rozwalona na łóżku Blue. – Obiecałeś mi spaceeeer!
- No dobra, chwilę… tylko wstanę – odpowiedziała jej jakaś masa leżąca na podłodze i gapiąca się tępo w telewizor.

Po kolejnej długiej godzinie tej dwójce udało się wstać, ogarnąć swój wygląd i wyjść z mieszkania. Było już ciemno, a powietrze szybko traciło na temperaturze. Dziewczyna otuliła się szczelniej białą, skórzaną kurtką i ruszyła w dół ulicy, a Izzy poszedł za nią niczym cień.
W czasie tego jednego dnia to stworzenie stało mu się całkiem bliskie – tak samo nie lubili ludzi, a kochali kisiel, głupawe seriale w telewizji i nic nie robienie cały dzień. Chłopak uśmiechnął się pod nosem, tak żeby nikt nie widział. Podobała mu się. Ale coś zmąciło tą idealną chwilę, gdy obserwował jej pośladki poruszające się w rytm kroków blondynki. Głód. Nie brał od rana. Sprawdził kieszenie kurtki – znalazł niewielki woreczek w środkowej kieszeni. Mało, nie dotrzymam do jutra, przemknęło mu przez głowę.
W czasie gdy Izzy zajęty był rozmyślaniem o heroinie, Blue wskoczyła do zielonego kabrioletu stojącego przy chodniku. Gdy zaczęła gmerać przy desce rozdzielczej, Izzy dwa metry dalej wytrzeszczał oczy.

- Co ty robisz?! – syknął, podbiegając do samochodu. – Ktoś cię zobaczy! Wysiadaj! – próbował przemówić dziewczynie do rozsądku, ale gdy otworzyła skrytkę przy miejscu pasażera, a jej oczom ukazały się kluczyki, wielki, triumfalny uśmiech wykwitł na jej twarzy.
Odpaliła silnik.

- Wskakuj! – powiedziała do chłopaka, a oczy niebezpiecznie jej zabłyszczały. To nie wróżyło dobrze. – Liczę do pięciu. Raz… dwa… trzy…

Izzy wskoczył na tylne siedzenie i w milczeniu przesiadł się do przodu, gdy dziewczyna ruszała z miejsca z piskiem opon. Nic nie powiedział, chociaż wszystko aż w nim krzyczało: nie!

__________________________________________
To dochodzimy do tego momentu, gdy zaczyna się właściwa część opowiadania :D Zapraszam do komentowania – to na prawdę jest dla mnie ważne. Dzięki temu mobilizuję się, by pisać dalej. Więc jeśli przeczytałeś, zostaw po sobie chociaż dwa słowa. Proooszę OuO